26 maart 2022, dag 6

Psalm 107 vers 7 

Doch, riepen z' in d' ellenden

Den HEER ootmoedig aan,

Hij deed hun angsten enden,

En hen 't gevaar ontgaan;

Hij hielp hen uit den nood;

Hij bracht hen uit het duister

Der schaduw van den dood;

Hij brak hun band en kluister.

Tekst van de dag:

Al zal de vijgenboom niet in bloei staan en er geen vrucht aan de wijnstok zijn, al zal de opbrengst van de olijfboom tegenvallen en zullen de velden geen voedsel voortbrengen, al zal het kleinvee uit de kooi verdwenen zijn en er geen rund in de stallen over zijn – ik zal dan toch in de HEERE van vreugde opspringen, mij verheugen in de God van mijn heil.

Habakuk 3:17‭-‬18 HSV

Vanochtend starten we normaal, dat betekent om half 7 koffie met z'n allen en om 7 uur de eerste mensen alweer van eten voorzien. Vanochtend stonden er weer pannenkoeken, scrambled egg en broodjes hamburger(dat vinden ze hier heerlijk s'ochtends🤔) op het menu. Nou, of dat dat hard ging!! (Typische uitspraak van Henk) Ook Martin stond weer op de stoep voor een broodje, met uiteraard ook weer een verhaal. Een jonge vrouw (19 of 20 jaar) was samen met haar vriend uit Oekraïene (later kwamen we erachter dat het Rusland was ipv Oekraïene) naar hier gevlucht. Martin zag dat ze uitgescholden werd en dat haar vriend tegen haar stond te schreeuwen, hij is er op afgestapt en heeft gezegd dat hij dat niet wil zien in het gebouw end at hij haar op een andere manier moest behandelen. De jongen werd nog kwader en de politie heeft hem uiteindelijk meegenomen. De vrouw is naar 1 van de 4 psychologen in het gebouw gestuurd en toen bleek dat ze al 3 jaar door hem mishandeld werd. Ze voelt zich hier veiliger dan in haar eigen huis en omgeving. 

Vanochtend kwamen er ook 5 bussen volgeladen met kleding, knuffels en medicijnen aan vanuit Maastricht. We kenden deze mensen niet maar elke Nederlander kan van ver al zien dat wij uit Nederland komen door de vlag die aan onze tent zit. Martin werd weer opgebeld en de spullen konden naar het magazijn om gewassen en uitgezocht te worden. De medicatie, covid-testen en first Aid kits konden via een andere weg naar binnen. Nelissa zag haar kans schoon en glipte met een volle doos met testen achter Martin aan het gebouw in zonder armbandje die je eigenlijk nodig hebt😬. Wat je daar ziet is niet leuk. Je komt binnen in een winkelcentrum waar de winkels gebruikt worden voor de vluchtelingen die niet langer dan 3 weken blijven. Achterin waar eerst een supermarkt was staan de bedjes voor de mensen die langer dan 3 weken blijven. Alles staat hutje mutje op elkaar en mensen slapen bijna met de hoofden tegen elkaar aan. Aan de zijkant en achterkant van het gebouw is er echt een reusachtig magazijn. Martin had gemerkt dat Nelissa achter hem aan was gekomen en heeft haar gelijk een rondleiding gegeven. Het grootste gedeelte van het magazijn word gebruikt voor medicatie. Dat hebben ze ontzettend veel. Daarnaast is er uiteraard ook een heleboel kleding en houdbaar voedsel. Ook is er een enorme hoop matrassen en dekens. In dit gebouw kunnen de vluchtelingen zich opgeven voor het land waar ze naartoe willen voor lang verblijf, is er een kledingwinkel opgezet met alle gedoneerde kleding (alles gratis uiteraard) en is er een professionele apotheek aanwezig. Sinds dat er gisteren een grote schoonmaak is geweest, is het gebouw een stuk schoner en word er constant schoongemaakt. Na deze ervaring, wilden we allemaal een bandje om binnen aan het werk te kunnen als het buiten rustig was en zo gezegd zo gedaan. Iedereen was een beetje ontregeld van de situatie binnen. Het ziet er zo hopeloos uit maar de kinderen daarentegen maken er echt een feestje van. Op stepjes scheuren de kids van jong tot oud tussen de bedjes door en over de gangen. Ook is er binnen een crèche voor de allerjongsten en 1 voor de wat ouderen. 

Voor de middag en avond stond er patat met gehaktballen op het menu. Het was niet heel druk maar er is hier altijd wel wat te doen. S'avonds nadat we opgeruimd hadden en we met z'n allen nog even wat dronken en wilden eindigen, kwam er een mannetje de tent ingelopen. Via een vertaalapp konden we heel goed met hem communiceren. Hij is tien jaar oud, christelijk en gevlucht vanuit het plaatsje Bilohorodka (ligt vlak onder Kiev) samen met zijn vader. Hij weet niet waar zijn moeder en 3 zusjes zijn. Samen met zijn vader staan ze ingeschreven om naar Canada te gaan maar hij heeft er niet veel zin in omdat hij gewoon terug wil naar Oekraïene. Na dit gesprek gingen we zingen en bidden. We vertelden hem dat we ook voor hem en zijn familie hadden gebeden. Hier was hij erg blij mee. Nelissa bracht hem terug naar zijn vader die in het gebouw was. Toen ze daar aankwamen lag zijn vader al te slapen. Miroslav (zo heet het jochie) zag dat klom naast zijn vader op de stretcher gaf hem een kus op zijn hoofd, trok de sjaal van zijn hoofd en legde die over de ogen van zijn vader. Daarna gaf hij Nelissa nog een rondleiding door het gebouw. Dit was weer anders dan de eerste rondleiding van Martin, dit was echt door de ogen en ervaringen van een kind. Na dit gebeuren hebben we nog wat nagepraat met elkaar. Het is goed om hier lief en leed te delen. Overdag kunnen de emoties soms hoog oplopen, maar gelukkig kunnen we daar goed over praten en mogen we ook fijne en leuke momenten met elkaar hebben. Zo kunnen we helemaal in een deuk liggen om Jona die een enorme droogkloot is of een Hans die vaak maar raak praat tegen de vluchtelingen, en nog dingen voor elkaar krijgt ook😂.

Nou dit was de blog weer voor vandaag. Morgen is het zondag en hopen er een paar naar een plaatselijke methodisten kerk te gaan. Jullie horen morgen weer van ons! Laten we bidden voor de vluchtelingen en voor Miroslav en zijn familie!