29 maart 2022, dag 9

Blijf bij mij Heer

Blijf bij mij, Heer, want d’avond is nabij.

De dag verduistert, Here, blijf bij mij!

Als and’re hulp m’ ontbreekt, geluk m’ ontvliedt,

der hulpelozen hulp, verlaat mij niet!

Geen vijand vrees ik, als Gij bij mij zijt,

tranen en leed zijn zonder bitterheid.

Waar is, o dood, uw schrik, graf, waar uw eer?

Meer dan verwinnaar blijf ik in de Heer.

Houd hoog uw kruis voor mijn verdonk’rend oog,

Licht in de schemer, leid mij naar omhoog!

De morgen daagt, de schaduw gaat voorbij:

in dood en leven, Heer, blijf mij nabij!

(Dit was het uitleidend orgelspel van de dienst)

Tekst van de dag:

Wentel uw werken op de HEERE, en uw plannen zullen bevestigd worden.

Spreuken 16:3 HSV

Vandaag is een bijzondere dag, onze laatste dag in Polen. We worden wakker in de trailer van de vrachtwagen rond een uur of 8.00. Alle slaapspullen en andere kleine dingen werden opgeruimd, er werd nog gedoucht en verschillende mensen kwamen lang om afscheid te nemen. Wat een zegen. Er waren mensen die afscheid van ons namen waar we amper contact mee hadden gehad maar die zich blijkbaar toch verbonden met ons hebben gevoeld. Wat een bijzondere ervaring was dit. Ook namen we afscheid van Martin en Miroslav. 

Eline en Eduard zouden apart gaan rijden dus daar namen we ook afscheid van. Rond een uur of 9 gingen we rijden. Henk, Hans en Jona reden in de vrachtwagen met Thijs, William en mij erachteraan. Wij zouden naar een Pools plaatsje gaan om een vracht toetjes te laden voor Duitsland. We zijn niet helemaal meegereden tot het lospunt van die vracht maar hebben net voor de Duitse grens met z'n allen nog gegeten en daarna afscheid van hen genomen. Zij zouden na hun vracht toetjes in Nederland ook nog wat gaan laden en lossen maar wij hadden meer zin in ons bed😅. Om 22.00 uur waren Eline en Eduard veilig thuis aangekomen. Toen moesten wij nog een hele nacht rijden. Wij zelf kwamen de volgende dag rond half 9 aan in Gouda. Later op die dag rond een uur of half 5 waren de andere mannen ook thuis. 

Dit was het dan. De laatste blog. Wat zijn we dankbaar voor deze trip. We mogen ervaren dat ons werk echt gezegend is. Deze ervaring nemen we ons hele leven met ons mee. We zijn God dankbaar dat hij ons gespaard heeft deze dagen, maar we vragen Hem ook of hij bij alle vluchtelingen wil zijn. En we vragen jullie ook om voor hen te blijven bidden, en laten we dan vooral de vluchtelingen aan de grens van Wit-Rusland en Polen niet vergeten. De Irakezen die daar zitten hebben het nog veel erger vergeleken met de Oekraïense vluchtelingen gezien hun leefomstandigheden.

Bedankt voor al jullie support!❤️