28 maart 2022, dag 8

Psalm 123 vers 1

Ik hef tot U, die in den hemel zit,

Mijn ogen op, en bid;

Gelijk een knecht ziet op de hand zijns heren,

Om nooddruft te begeren,

En 't oog der maagd is op haar vrouw geslagen,

Om hulp of gunst te vragen;

Zo slaan wij 't oog op onzen HEER, tot Hij

Ook ons genadig zij.

Tekst van de dag:

Vertrouw op de HEERE met heel je hart, en steun op je eigen inzicht niet.

Spreuken 3:5 

Vandaag zou onze laatste dag zijn. We stonden per ongeluk een uurtje later op omdat de klok was verzet. We startten gelijk druk en dat is de hele dag eigenlijk gebleven. Ik geloof echt dat God de mensen op ons af heeft gestuurd om te zorgen dat we zo min mogelijk mee terug zouden nemen naar Nederland. Aan het einde van de dag keken we wat we nog over hadden. Met dat eten konden we een kleine pallet vullen die naar een kerkje in Lviv gebracht zou worden. Wat mogen we tot zegen zijn geweest in Przemýsl. We vertrokken met een tot de nok toe gevulde vrachtwagen en komen met een lege vrachtwagen terug. 

Het ontbijt bestond uit scrambled egg met een hoofdje hamburger, dit keer dus zonder pannekoeken wat best wel wat reacties opriep. Een van onze Amerikaanse vrienden kwam zelfs op ons af om te vragen wat het recept was van onze pannenkoeken, toen ik zei dat we ze kant en klaar hadden zei "ah you're cheating". Ja sorry maar als wij alle pannenkoeken zelf hadden moeten bakken hadden we wel langer mogen blijven🤷🏼‍♀️😄. Smiddags en savonds was er weer patat, ook met hamburgers. Ik moet eerlijk zeggen ik kan geen patat met hamburgers meer zien. De dag was druk maar we waren met veel mensen zodat ik even naar binnen kon om daar wat te helpen. Ik kon helpen met het sorteren en uitdelen van kleding. S'avonds rond half 9 deelde ik het laatste patat bakje uit en begonnen we met alles schoonmaken en opruimen. Tot onze verbazing was alles om 22.00 uur al opgeruimd en schoongemaakt. Toen besloten we dat we ook alle slaaptenten alvast maar op gingen ruimen. We zouden de laatste nacht met alle tentslapers in de aanhanger van de vrachtwagen slapen. Tijdens het opruimen werd er een vuur gemaakt waar alles in werd gegooid. Het vuur werd steeds hoger en hoger en het werd echt gevaarlijk. Zelfs de brandweer kwam aangerend en zei ons dat het vuur echt lager moest. Ze hadden geen zin in nog een vuur want ze hadden die dag blijkbaar al een flinke fik gehad waar ze 6 uur mee bezig waren geweest. We boden onze excuses aan en gingen weer verder met opruimen.

Lukas een Nederlandse vriend die we in Przemýsl hebben leren kennen kwam langs, net toen we klaar waren. Hij bood ons aan om een rondleiding te geven in het vluchtelingendoorstroomcentrum in Medyka en de standplaats van het rode kruis aan de andere kant van de grens, waar hij werkt. We reden naar Medyka en zetten daar de busjes neer. Dit opvangcentrum is alleen bedoeld voor doorstroom. Mensen komen lopend hier de grens over en kunnen hier bij verschillende tenten eten, drinken en andere eerste levensbehoeften halen. Je kan als vluchteling niet slapen in dit centrum. Daarom zijn er constant bussen die dag en nacht mensen vanaf hier naar verschillende plekken iets verder van de Oekraïense grens af brengen, Przemýsl en Korczowa zijn er hier twee van. Het was niet heel druk toen we er aankwamen maar het was ook al rond 24.00uur. Lukas legde ons van alles uit en liet ons zijn werkplek zien. Daarna liepen we de grens over waar we gestempeld werden🛂. Tussen de Poolse en Oekraïense grens kwam ik er ineens achter dat ik nog een mes op zak had🤦🏼‍♀️, die deed ik snel af en duwde ik door het hek zodat ik hem op de terugweg weer op kon pikken. In Oekraïene reisden we letterlijk in de tijd want het is daar een uur later. Hier liet Lukas ons zijn andere werkplek zien van het rode kruis. Daarnaast wilde Lukas ons graag kennis laten maken met de hotdogs hier. Het scheen nogal iets bijzonders te zijn maar bijna niemand hoefde wat, het was tenslotte 01.00 uur snachts. We liepen terug en ik pikte mijn mes weer op na de grens van Oekraïene. Toen moesten we in Polen nog de grens over. Vlakbij het gebouwtje van de poolse grens zagen we buiten de hekken echt onwijs veel pepperspray en messen liggen. Eenmaal in het gebouw stond er een detectiepoort en een vrouw met een x-ray scanner op ons te wachten. Ik dacht shit nu krijgen we gezeur want ik liep alweer met dat mes op zak. Gelukkig kon ik om het detectiepoortje heen lopen en legde ze de x-ray scanner weg. Terug in Medyka zochten we de busjes weer op en reden we terug naar Przemýsl. Daar zochten we één voor één ons bed op om nog 1 keer hier te slapen.

We zijn dankbaar voor deze dag en we zijn dankbaar dat we tot een zegen mochten zijn hier. Morgen zal het lastig worden om afscheid te nemen. Willen jullie voor ons bidden of de terugreis voorspoedig mag zijn?